Είμαι όπως θα λέγαμε στην καθομιλουμένη , ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Perseas Boxing Club. Με τον στενό και αγαπημένο φίλο Μανώλη Λαβδάκη είχαμε πάει μια εκδρομή στα Ζαγοροχώρια για να μελετήσουμε την φιλοσοφία των πολεμικών τεχνών κάτω από την ενεργειακή παροχή ων Ιερών Ελληνικών βουνών, όταν ο Μανώλης συνέλαβε την ιδέα μίας πρότυπης λέσχης σχολής πυγμαχίας που θα την ονόμαζε Περσέας. Θυμάμαι επί πολλές ώρες σκεφτότανε και έφτιαχνε πλάνα και προγράμματα εκπαίδευσης.
Από τότε παρακαλουθώ την πορεία του όπως και την πορεία αρκετών αθλητών.
Σήμερα ωφείλω να πω εύγε στον Μανώλη Λαβδάκη για την κατάκτηση της ζώνης. Μέχρι τώρα ήταν ήδη καταξιωμένος προπονητής στον χώρο. Εγώ τον θεωρώ πλέον και ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΈΝΟ, ιδιότητα που ελάχιστες φορές έχω ανιχνεύσει σε άνθρωπο. Μπράβο Μανώλη. Έχεις το άγγιγμα του Μίδα όπως έχω ξαναπεί. Ότι πιάνεις το κάνεις χρυσάφι. Εύγε στην πρωταθλήτρια Χριστίνα Λιναρδάτου, της οποίας επίσης την πορεία έχω παρακολουθήσει.
Και τα εύγε έχουν διπλή ιδιότητα. Αφ’ενός μεν για ότι κατόρθωσαν αφετέρου δε, διότι και τα δύο παιδιά (Μανώλης και Χριστίνα), ο καθένας από την ιδιότητα του, αγωνίστηκαν όπως αγωνίζονται εδώ και μήνες. Δηλαδή μόνοι τους χωρίς την πραγματική στήριξη αυτών που θα έπρπε να τους στηρίξουν. Και όπως ξέρουμε, ο αγώνας γίνεται διπλά πιο δύσκολος όταν αγωνίζεσαι μόνος σου χωρίς την ηθική συμπαράσταση αυτών που θα έπρεπε να είναι δίπλα σου. Ειδικά στο άθλημα της πυγμαχίας που είναι ο βασιλιάς των αθλημάτων, καθώς διαφέρει ουσιαστικά από τα άλλα πολεμικά αθήματα. Όταν πολλά από αυτά που «διδάσκουν» τον τσαμπουκά και το ξύλο και ενεργοποιούν τα ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου, η πυγμαχία διδάσκει τον αυτοέλεγχο, το έλεος και σου δείχνει ποιές αδυναμίες ψυχής έχεις προκειμένου δια της πυγμής να μπορέσεις να τις διορθώσεις.
Τέλος ένα λυπηρό γεγονός που έχω παρατηρήσει, είναι ότι πολλά παιδιά δεν έχουν την στήριξη που θα έπρεπε να είχαν από τις οικογένειες τους, και το ακόμη χειρότερο, δέχονται την αδιαφορία, τα αρνητικά σχόλια και τη λεκτική επίπληξη από μέλη της οικογένειάς τους, σαν να πηγαίνουν όχι σε γυμναστήριο πυγμαχίας, αλλά σε κάτι πολύ άχρηστο και ανώφελο.
Σε αυτές τις οικογένειες θα απαντήσω κλείνοντας αυτό το σχόλιο ως εξής:
Ενημερώνω για κάτι που ελάχιστοι, ίσως και κανείς δεν γνωρίζει. Ο μεγάλος φιλόσοφος της Αρχαίας Ελλάδας Χίλων ο Λακεδαιμόνιος, πέθανε κατά την 52η Ολυμπιάδα την ώρα που φιλούσε τον γιό του Ολυμπιονίκη στο αγώνισμα της πυγμαχίας.
Ο Διγένης Λαέρτιος έγραψε για αυτόν το παρακάτω επίγραμμα:
«Φωσφόρε, σοί, Πολυδεύκες, έχω χάριν, ούνεκεν υιός Χίλωνος πυγμή χλωρόν έλεν κότινον. Εί δ’ ό πατήρ στεφανούχων ιδών τέκνον ήμυσεν ήσθεις, ού νεμεσητόν εμοί τοίος ίτω θάνατος».
«Ω φωτοδότη Πολυδεύκη, έχω να σου ζητήσω μία χάρη για την οποίαν θα σου είμαι ευγνώμων, επειδή ο γιός του Χίλων κέρδισε τον χλωρό κότινο στην πυγμαχία. Αν ο πατέρας βλέποντας στεφανωμένο τον γιό του χόρτασε ηδονή, μη παραξενευτείς με αυτό που θα σου ζητήσω: ας έρθει τέτοιος θάνατος και σε μένα».
Τέτοια ήταν η στήριξη και το δέσιμο στην οικογένεια λόγω παιδείας φυσικά, στην Αρχαία Ελλάδα. Και αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα από τα πλείστα που υπάρχουν στην Αρχαία Ελλάδα. Ο Νοών Νοήτω.
Μετά τιμής
Π. Κ.
